3 oktober 2018

Als de dag van gister herinner ik mij deze avond van 2 jaar geleden. Na een traject van 10 maanden, onzekerheid, angst, durf ik wel waar begin ik aan, overleef ik dit wel, en wat vinden andere mensen hier van ( lekker belangrijk, denk ik nu!) stond ik aan de avond voor mijn levens veranderende  operatie.

Nou ja stond, ik zat als een zoutzak in de bank want veel fitter was ik toen niet. De week er voor bestond voor mij uit een modus van "alles voor het laatst" eten.

Want o wat was ik er van overtuigd dat ik de rest van me leven geen hap meer kon verdragen.

Met een tegen de 140 vette kilo’s schoon aan de haak ging ik een paar dagen vooraf nog met me beste matties, steun en toe verlaten nog aan de sushi, de dag erna naar de snackbar, de dag dáárna naar een buffet restaurant en de avond vooraf aan de operatie thuis aan een hollandse prak waar ik geen hap meer door me strot kreeg. Ik was er zo klaar mee, met dat lijf. Hoppa korte metten het mes er in!

Al mijn onzekerheden verdwenen per minuut toen mijn telefoon overstroomde met schitterende berichten van iedereen die met me mee leefde. Mijn nieuwe leven begon morgen.

Hoe de afgelopen 2 jaar zijn verlopen hebben jullie met een lach en een traan kunnen lezen. Er volgden maanden van afzien, discipline, om me smoel gaan en weer op staan maar bij elke verloren kilo viel ik af en groeide in kracht en zelfvertrouwen. Het was een gevecht want zoals vele denken dat na zo’n operatie alles vanzelf gaat moest ik knokken om de kilo’s er vanaf te krijgen en blijft het levenswerk om ze er ook vanaf te houden. But i am strong!

Daar waar ik camera’s ontweek, het dichtstbijzijnde parkeerplaatsje pakte en als die er niet was in paniek raakte omdat ik geen puf meer had, daar waar ik in gezelschap wilde krimpen als een muis, maar dat niet lukte met het lijf van een olifant sta ik nu als een powerladie overeind.

Tijd om dat vast te leggen,…niet voor de rest van de wereld, maar alleen voor mezelf!

Maar delen doe ik het wel! Want ik ben trots! Waar ik toen bang was wat de rest van de wereld van me vond zeg ik nu: Hier ben ik, en ik mag er gewoon zijn!

En wat jij er van vind,…het zal me een worst wezen.

Ik ben zo happy! Dat is niet in woorden uit te drukken. Ook al heb ik nu het postuur waarvan de meeste vrouwen nog van naar de prozac grijpen ben ik een 300% ander mens en is het goed zo.

Alles wat er ooit nog af gaat pak ik als winst, maar mijn doel is behaald, ik ben blij met mezelf.
En niet alleen met mezelf! Maar met alle  mooie mensen die me de afgelopen 2 jaar hebben bijgestaan. Niet met woorden, maar die me in alle lastige  maar ook hilarische situaties naast me stonden. Diegene die me uit mijn schulp trokken, me een veer in me reet staken als ik goed ging maar ook een stap achteruit gingen als ik het nodig vond om met mezelf te worstelen. En dat niet alleen in mijn afval proces maar voornamelijk in mijn groei.
Cokkie je bent een kanjer! Je hebt me pijnlijk zien stoeien  en hebt me met al mijn nukken doorstaan en je ziet me ook stralen  en je bent zo trots als een hond met 7 lullen! Nikita, mijn skattie, mijn chips vriendin en mijn chocolademonster, mijn anti sport buddy. Ook jij was er op elk moment om me op te beuren,…al  eet je nu chips in bed om mij niet te verleiden, en verstop je de chocola in je kast, je schopt me ook mee naar het zwembad als ik het niet zie zitten of laat me mee doen aan jouw favoriete sport shoppen! You are the best! Die chips en chocola kan jij wel hebben! Maar pas op, je hebt ook wat genen van mij J

Om mijn blog eindelijk na 2 jaar af te sluiten leek het me een mooi moment om mezelf op dit moment vast te leggen. Niemand anders als een verse maar geweldige vriendin had dit beter kunnen doen dan Annet van Relove yourself fotografie & visagie. Zij heeft me uit het laatste stukje comfort zone getrokken en me stralend van trots op de foto gezet en ik ben heel trots op het resultaat.

Voor al mijn vriendjes en vriendinnetjes die me hebben gevolgd en bijgestaan bedankt voor al jullie mooie reacties xxx     

En dan knipper je 3 keer met je ogen en is er gewoon alweer een jaar voorbij! 

Dat ik al zolang niet meer geschreven had realiseerde ik me deze week pas toen ik iemand die ik nog niet zo lang ken, over mijn afval traject vertelde.

En toen gingen de molentjes in mijn bovenkamer weer op volle toeren, wat er in het afgelopen jaar allemaal gebeurd is ,daar kan ik denk ik al een boek over schrijven maar dat zal ik jullie besparen.

Hoewel, ik had toen zoveel fans opgebouwd die mijn verhalen graag in boekvorm hadden willen hebben!

Zoals ik in mijn laatste blog al beschreef was ik nogal ongeduldig geworden met afvalllen. -40 kilo vond Mevrouw een  jaar geleden nog niet genoeg. Inmiddels staat de teller op -50 en daar begin ik heel langzaam aan tevreden mee te raken.

50 kilo: 2 koffers + handbagage, 10 zakken aardappels, 50 zakken suiker, 100 pakjes boter.......................ik kan het nog steeds niet helemaal bevatten maar ik heb het wel geflikt!

Ondanks dat het er nog maar met onsjes er af dwarrelt en ik er zelf vrij weinig wat van merk reageert mijn omgeving als nooit te voren.

Waar ik voorheen snakte naar een complimentje om het maar vol te houden weet ik me nu soms geen houding mee te geven.  De een na de ander die me vol bewondering bekijkt, complimenteert, vraagt of ik wel zie hoe goed ik er uit zie, mijn geheim wil weten ( euh heb er nooit geen geheim van gemaakt toch) even knijpt of het wel echt is.

Kerels die brutaal knipogen, kijken of toeteren Whahaha, ja sorry schat!

Het gebeurd, hang die ketting met die stalen bal er maar vast aan :-)

Ik moet er een beetje aan wennen en raak er een beetje van uit balans zeg maar!

Is dat het psychologische stukje waar ze het in het voortraject over hadden? Dat mensen ineens anders tegen je gaan doen, dat je pas geaccepteerd word als je slank(er) bent.

 AMEHOELA!

Ik Leef weer! Waar ik dacht dat ik dat voorheen ook wel deed moet ik nu toch wel heel hard nee schudden.

Die speklaag was niet enorm zwaar om mee vooruit te komen maar ondanks mijn grote waffel was ik daardoor toch ook niet de persoon die in me zat. Laten we beter zeggen door die speklaag kwam die er niet helemaal uit.

Hoe harder ik aan mijn lijf begon te werken des te sneller ging ik ook met de inwendige Bjankie aan de slag. Ik wil laten zien wie ik ben en wat ik kan en heb enorm veel strijdlust geleverd met mezelf.

En dat kost bloed zweet en heel veel tranen. En hoeveel mensen je ook denken te steunen of achter je staan, dit kun je alleen maar zelf in je eigenste uppie.

Wat me een enorme boost heeft gegeven is mijn werk, ook hierin heb ik de nodige strijd moeten leveren om mezelf op de kaart te zetten, met geweldige collega’s om me heen die mij eerder zagen als ik mezelf en dat heeft me zoveel power gegeven dat pakt  niemand meer van me af.

Ik denk dat het mijn baan nu als teamcoach zeker ten goede komt dat ik zelf ook heel wat heb moeten presteren om te groeien dat ik dit nu ook aan een nader over kan brengen.

4 oktober is het alweer 2 jaar geleden en ik ben een 300% andere Bianca….én zeker niet alleen aan de buitenkant. 

Dat zorgt ook dat sommige mensen je ineens niet meer zien staan ,die zeg ik dikke doei, en have a nice life....

En daar komen weer 100% leukere voor terug. En dat is goed en ik kijk alleen nog maar vooruit!

Geduld is niet een van mijn sterkte kanten, loslaten ook niet en accepteren nog minder! Vandaar dat ik momenteel een beetje in gevecht ben met mezelf in de afval race! Ik had zoveel doem scenario’s  bedacht voor ik aan de operatie begon, maar dat ik zo langzaam zou afvallen zoals nu terwijl ik zo me best doe die had ik niet helemaal in gecalculeerd.

Ja eigenlijk wel natuurlijk, want ik ben niet voor het eerst op dieet, in feite is het waarom ik natuurlijk aan een operatie ben begonnen omdat ik me soms rot lijnde en gewoon niet af viel. Verschil met nu is wel dat opgeven geen optie is, er past tenslotte geen troost pizza meer in, en van andere zoete vette dingen word ik ook niet helemaal gelukkig, dus doorgaan is het enige wat ik kan doen.

De afgelopen 8 weken ben ik slechts een kilo of 3-4 afgevallen. Nou laten we zeggen dat de weegschaal een stom spelletje met me speelt. Waar hij me op de ene dag blij maakt met een kilootje lichter staan er 2 dagen later weer 3 bij. En zo sukkelt het een beetje op en neer. Dat maakt dan ook dat mijn stemming hierdoor aardig van van slag raakt,..puntje minder=blij en vol goeie moed, puntje minder ben ik een gevaar voor mijn omgeving!

Dat laatste valt wel mee hoor, ik heb nog niemand vermoord maar ik vind het verdomd frustrerend.

Toen ik mijn eerste gesprek in het ziekenhuis had werd me gevraagd wat ik dacht dat ik af zou vallen na een operatie als deze. Dat is natuurlijk een lastige vraag want tussen realistisch denken en wensen zit natuurlijk al een paar maten verschil. Maar omdat ik toch een aardig maatje kamerolifant had kon ik me maar weinig voorstelling maken van mezelf met een slanker lijf. Een kilo of 40 a 50 er af leek me wel haalbaar. Gebaseerd op?? Geen flauw idee, de verhalen die je hoort die andere afvallen, het gewicht waar ik me goed bij voelde en ik me nog kon herinneren, de maat kleding die daar in gedachten bij hoorde enz.

Al met al leek ik dus een gezond realistisch beeld te hebben wat er af kon. Slank zou ik niet worden, werd me meteen al verteld. Dat was iets wat niet bij mijn lijf hoorde ? Vind dat altijd een rare reden eerlijk gezegd. Waarom hoort het ene lijf wel slank te zijn en de ander niet?

Uiteindelijk werd me verteld dat het geen wat je afvalt afhankelijk is van je lijftijd, de bouw, je familiare genen, je hormoonhuishouding etc. Zo zal de een van 160 kilo zomaar naar de 80 kunnen zakken, en zal degene van 100 kilo zomaar moeite hebben om er 20 kwijt te raken.
Nou vriendelijk bedankt dan moeder natuur, ik ben er weer gezegend mee!

Inmiddels ben ik er bijna 35 kwijt, in 7 maanden!. Wow zeggen velen wat ontzettend veel. Ik zelf ben dan altijd een beetje verbaast want zoveel vind ik het nog niet, maar het wel zóveel dat het voor mij een wereld van verschil is in hoe ik me lichamelijk voel momenteel.

Maar ja die cijfertjes op die weegschaal hé  whats in a number, zal je denken,…nou een heleboel.

Het zijn nou eenmaal die cijfertjes waar ik jaren op afgerekend ben, op gewezen dat ze te hoog zijn, geadviseerd ben ze te verlagen, de graatmeter of ik me best had gedaan of misschien wel stiekem gezondigd had terwijl niemand het zag. Die cijfertjes zijn voor mij blijkbaar in al die jaren heel belangrijk geworden.

Meten is weten zegt de positieveling ! Echt meid, als je niet in kilo’s zakt dan vast in vele centimeters. Tuurlijk!....kijk wat enkele cm dat geloof ik dan nog wel. Door het sporten wat meer spier opbouw dus dan trek je wat strakker maar hé dat geeft echt geen maten verschil hoor. Het is nog altijd zo dat het vet flink moet slinken en dan gaan de cijfertjes ook nog om laag.

Het komt wel goed, meet je zelf eens op, je kan niet alles in 1 keer kwijt zijn, je lijf moet er aan wennen, kijk eens naar hoe je je voelt ,………..ik ken alle goede adviezen wel dromen en ze zijn allemaal waar!

Realistisch gezien moet ik enorm in me handen klappen. Ik ben gezond, en voel me zelfs zo. Mijn bloeduitslagen zijn fantastisch en kunnen niet beter, ik kan alles eten en drinken wat ik tot nu toe wil zonder daar last van te hebben. Ik beweeg! En hoe!. Ik ben minimaal 3x per week in de sportschool of het zwembad te vinden. En toch blijft het knagen….

Zou dit het zijn? Ben ik dan dicht bij mijn maximale grens van afvallen aangekomen? Of zouden er nog een paar af kunnen? Het ziekenhuis is er niet bezorgd om. Ik moet geduld hebben. Maar ook realistisch blijven en niet meer verwachten dan wat mogelijk is!

Het grootste gedeelte van dit blog heb ik deze week geschreven nadat ik flink de pest in had weer niks te zijn afgevallen, en flut gesprek met een empathie loze  trut assistente in het ziekenhuis en een paar flinke voor en na foto’s van iemand die wél in een razend tempo was 10 tallen kilo’s was afgevallen op een GBP facebook groep, en een aardige dosis hormoonschommelingen.

Inmiddels zie ik het weer wat rooskleuriger in, maar wil mijn tekst zeker niet veranderen want het is niet altijd rozengeur in dieetland! Ook dit hoort erbij, de psychische strijd is net zo zwaar als de lichamelijke en de een kan niet zonder het ander.

Om mezelf weer met een flinke schop onder me iets minder dikke hol te geven heb ik de weegschaal even in de kast gegooid, het voorbeeld menu van het ziekenhuis er weer bij gepakt, en mezelf van een paar kekke sportschoenen voorzien om nog flitsender door de sportschool te paraderen.

31 mei is mijn volgende weegmoment,…als ik sterk genoeg ben om hem niet eerder uit de kast te halen. En wie weet,….. zou ik dan eindelijk een cijfertje minder op de weegschaal zien??

OMG, je knippert 3 keer met je ogen en je bent ineens 3 maanden verder!!!

Iedere keer dacht ik, ja ik moet weer eens schrijven en dan kwam het er weer niet van. Te veel aan me hoofd, te weinig te melden, of gewoon vergeten. Maar nu moet het echt want ik heb vandaag de heugelijke – 30 kilo bereikt!

En waar ik in het begin nog wat mat was, en me schouders ophaalde voor de verloren kilo’s begin ik het nu toch wel heel erg leuk te vinden! 27 kilo was het getal wat ik ooit voor een gastric bypass had behaald om zelf af te vallen. En ergens in mijn achterhoofd hing er nog een soort van schaamte, kwaadheid dat die er weer aan was gekomen. Ik ben mijn persoonlijke record dus voorbij en dat is LEUK!

Aankomende week ga ik dat is lekker vieren want ik heb een paar leuke verwenmomentjes in mijn agenda staan. Maandag dagje sauna met m'sn nicht, woensdag met een ex collega-vriendin-lotgenoot met kleine maag een gezellig hapje lunchen en bijkletsen, en donderdagavond  met 2 ex collega-vriendinnen “all you can eat” tapas eten!

Uit eten blijft toch een puzzeltje  met wat hebben ze, kan ik dat eten, is het niet te veel enz. “All you can eat”  is natuurlijk hilarisch gezien ik niet zoveel op kan. Maar het is wel de makkelijkste en de lekkerste manier van eten met een Gastric Bypass. Je krijgt kleine porties, er zit een wacht tijd tussen, en door het kletsen tussendoor heeft me eten tijd op te zakken en pas er daarna toch weer wat in. En wat ik niet op kan, schuif ik zo op andermans bord! Hoe leuk kan het zijn. Uit eten met mij zorgt er voor dat je bord in no time weer vol ligt!

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik voor mijn revalidatie periode stond.

Inmiddels ben ik daar doorheen en ik vond het geweldig!! 2 keer per week samen met lotgenoten diverse sporten gedaan, en per week schoot ik vooruit. Het was zeker leerzaam in de zin van mijn lijf te leren kennen, een betere manier van trainen aan te leren, en hilarisch om met mensen die in hetzelfde schuitje zaten dit mee te maken. Helaas is het voorbij, maar met sporten ga ik door! Mijn pogingen tot de mini marathon te lopen dit jaar heb ik even aan de kant gegooid. Hardlopen is voor mijn rug nog net even te zwaar dus houd ik het bij zwemmen, aquajogging, aquarobic en cardio fitness. Meer dan genoeg. Hardlopen komt later wel, of niet, dat zien we dan wel weer. Wie het laf vind krijgt een dikke middelvinger en daarna haal ik mijn schouders op want ik vind mezelf toevallig rete goed bezig.

Wat ook steeds leuker word is dat meer mensen het nu gaan zien. Ondanks dat iedere bekende mijn gejojo de afgelopen jaren van dichtbij heeft gezien waren er maar weinig mensen die daar iets van zeiden. Want ja in mijn geval wat er af kan, komt er toch gewoon weer bij, dus bleef het applaus nog wel eens  uit. Als het goed is, is dat niet meer mogelijk. In ieder geval niet zo makkelijk, en ik waak daar ook heel hard voor. En trouwens ik ben nog lang niet op de -50 die ik wil halen. Maar ik krijg dus wel steeds vaker een compliment, zie mensen stiekem omkijken, smoezen, glimlachen, en knikken. Verassend is dan weer dat je de leukste reacties krijgt van mensen van wie je het niet verwacht en mensen waar je het wel van verwacht die blijven ijzig stil. Mensen waarvan je denkt dat ze ze allemaal wel op een rijtje hebben komen met de domste opmerkingen en mensen waarvan je dacht dat ze niet met je meeleven zijn bere trots en geïnteresseerd.

Mijn kledingkast is inmiddels enorm uitgedund. Van maatje 52/54 ben ik inmiddels gezakt naar voornamelijk 46,soms nog 48 en dat betekend ook dat ik de winkels met maten in formaat bungalowtent nu straal voorbij kan lopen. Mijn nieuwe avontuur kan beginnen in “normale” winkels, die ik nog wat onwennig vind. Want buiten dat zo’n grote tent lekker ruim viel was het allemaal ook lekker over die billetjes qua lengte en  nu vraag ik me soms af of ik al toe ben aan die truitjes waar een navelpiercing onder moet!....even zoeken dus naar de juiste modelletjes en wegwijs worden in de normale maten winkels.

Die navelpiercing neem ik overigens niet serieus in overweging hoor want ondanks dat er nog geen lellen en vellen aan me buik hangen zit ik niet zo straks meer in me vel. Alles zit nog op zijn plek en de zwaartekracht werkt nog niet mee, maar het volume is er zeg maar wel een beetje  uit. Waar ik dacht al snel aan de corrigerende bungalowonderbroeken moest beginnen word ik inmiddels wat nerveus of ze die ook hebben tot aan je kin! Ik begin namelijk een beginnende kalkoenen nek te vertonen.

Daar waar die enorme kraag om mijn nek hing is zoveel loze ruimte ontstaan dat de rimpels in me nek groeien. Dat hadden ze niet in de folder gezet!

Dus mochten jullie denken waar naar welk goed doel jullie je overtollige geld naar toe willen storten, kies dan voor mij, stichting kalkoenen nek! Dan zal ik er een goeie plastisch chirurg bij zoeken

:-)

Nieuw Jaar, Nieuwe ronde ,nieuwe kansen!

Jemig wat gaat zo jaar toch snel!

Dat zeg ik nu, terwijl ik het afgelopen jaar toch wel duizenden momenten heb gehad waarop ik dacht dat de tijd stil stond, zoveel is er gebeurd. Veel daarvan heb ik uitvoerig beschreven, anderen dingen tot in den treuren bepiekert en besproken. Ik heb heel veel gelachen en keihard gejankt, tegen muren opgelopen op me bek gegaan,  gevallen en weer opgestaan en nog lang niet waar ik wezen wil, soms ook geen idee welke kant ik op wil, maar ik ga ervoor!!!

Mijn eerste start is gemaakt met het doel wat ik wil behalen en dat is toch op zijn minst die 50 kilo kwijt te raken. In een kleine 3 maanden ben ik daar al haast de helft van kwijt, en de rest ga ik ook zeker halen!

Sinds ik in oktober de binnenboel  rigoureus heb om laten gooien voel ik me lichamelijk met de dag beter in mijn vel zitten. Daar waar ik het voorheen met parkeren al benauwd kreeg omdat ik nog zo ver moest lopen, laat ik nu zelfs de auto staan of loop een straatje om. Waar ik voorheen nog niet eens aan dacht te gaan doen, heb ik nu al gedaan. Maar al met al ben ik nog maar een klein beetje verder dan wat ik allemaal wil gaan doen.

Verwacht geen olympische hoogstandjes hoor, wat een hekel aan sporten is er met een paplepel ingestopt bij mij maar ik waag op zijn minst hier en daar een gekke poging. Ik zwem nu al een paar weekjes een aantal keer per week in het zwembad in de buurt gezellig wat baantjes op en neer en dat is allemaal hartstikke leuk. Of ik nou om 7 uur s’morgens, of 12 uur s’middags binnen stap, zegt de badmeester me braaf goeiedag, maar ik vind het op zich alweer een prestatie dat ik de bank af ben gekomen dus een welverdiend applaus zou op ze minst wel op z’n plaatst zijn, maar helaas, daar schijn ik toch wat meer voor te moeten doen.

Over morgen start ik 2x per week met mijn sport revalidatie die eigenlijk al 6 weken na de operatie had moeten beginnen, maar de animo bleek zo hoog de afgelopen weken dat het even op zich heeft laten wachten. Tijdens die revalidatie ga ik verschillende sporten leren en doen, met lotgenoten dus dat word even anders dan met een maatje 38 naast je huppelen in de Basic fit! Dit word pas echt Kom op, Kom op nou! Vermoedelijk staan we daar allemaal met ongetrainde lijven ons het ongans te hijgen, maar ik hoop toch echt wel iets te vinden wat ik blijvend wil gaan doen en zeker gaan volhouden.

Naast de revalidatie blijf ik ook 1 a 2 keer per week zwemmen ennnnnnnnn  heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering  JA gezegd tegen dochterlief die voorstelde de minimarathon van Rotterdam te gaan lopen dit jaar! Ik lopen!  Holy shit!....als ik het eind van de straat  haal is het al feest!

Maar oké, wie A zegt moet ook pijn lij…euh B zeggen. Dus heb ik ons vandaag ingeschreven, de hardloop App gedownload, een Play list met flitsende jaren 80 hits waar ik als het ware de Coolsingel mee over zweef, gemaakt! De app van de Belgische  Evy beloofd me de nodige complimentjes te geven als ik überhaupt vooruit kom, of me lief in me oren te fluisteren dat pijn fijn is als mijn benen verzuren, en dat ze heel Fier op me is als ik per training mijn doel behaal.

Dus mocht je vandaag of morgen ineens iemand voorbij zien flitsen onderweg, geef me dan wel even een welverdiend applaus hé!

Vandaag 5 december, 9 weken na de operatie 16 kilo lichter Hoppeta, die kop is er af.

6 kilo dat zijn 3 grote zakken aardappelen, en een beetje, 16 pakken suiker 32 pakken koffie 64 pakjes boter! en dat in zo'n korte tijd. 1,78 kilo per week.

Maar zo gaat het natuurlijk niet echt!

Zoals je verwacht gaan afvallen in een dalende lijn maar als je zo eigenwijs bent als ik, en te vaak op de weegschaal gaat staan dan vertoond dat beeld soms wel wat haperingentjes. Zo gaat er een pond af en de dag erna is er een kilo bij, dan weer een kilo er af en dan weer een paar ons erbij. Voor mij heel irritant want ik ben ontzettend ongeduldig! Het liefst knipper ik met mijn ogen, klap ik in mijn handen en ben ik al mijn zorgvuldig opgebouwde vetcelletjes in 1 dag kwijt maar helaas werkte dat alleen bij Tita Tovenaar, dus ploeter ik gewoon braaf verder.

Mijn overdreven fitheid van de eerste weken is inmiddels wel verdwenen wat me eerst wat zorgen baarde maar als ik nu terug denk zou dat natuurlijk zomaar kunnen zijn geweest omdat ik toen vrij was, geen late diensten werkte, weinig om handen had behalve een paar hapjes eten en drinken en een beetje in huis keutelen.

Die rust was zo verdwenen nadat ik vol goeie moed 2 weken na mijn operatie alweer volledig aan de slag ging met werken.

Als telefoniste heb je natuurlijk geen zwaar lichamelijke baan, maar omdat ik toch altijd late avonddiensten werk, vroeg op sta hakt die vermoeidheid er dus toch snel weer in. Oplossing : Loslaten, dan maar niet gezellig mee uit bed als manlief er vroeg uit moet, maar gewoon proberen wat extra uurtjes rust te pakken of zo nu en dan een uurtje bankie liggen tussendoor.

Waar ik voor de operatie toch het meest bang voor was, was dat ik bijna niks meer normaal zou kunnen eten. Normaal in de zin van, wel eten maar achteraf misselijk, diaree of een dumping zou krijgen. Een dumping is een syndroom wat mensen naar een bariatrische operatie vaak krijgen omdat het voedsel onverteerd in de dunne darm komt en vaak eerder dan de maagsappen die nu van een andere kant komen. In dat geval kan je echt heel ziek worden van duizelingen hartkloppingen misselijk vermoeid tot flauwvallen toe. Spugen diarree hoort er ook bij. De dieetpolitie in het ziekenhuis had hier voor gewaarschuwd bij zoet en vet eten, maar er zijn mensen die het ook krijgen van een appel of een sperzieboon, dus ja je weet het nooit hé

Zo ver ik weet heb ik nog geen dumping gehad, of in ieder geval niet in de mate waar ik bang voor ben gemaakt. Omdat ik omdat ik me al zo snel goed voelde soms gewoon vergeet dat ik geopereerd ben klokte ik op een moment  even snel in de auto een flesje verse jus d’orange naar binnen. Dat had ik dus niet moeten doen. 200 milliliter past natuurlijk niet in een maag van 150 ml  dus met een maag als een baksteen vol brandende sinasappelprut en de nodige luchtbellen ben ik als een tornado naar huis gescheurd om mezelf maar voorzichtig op de bank onder een denkentje bij te laten komen.

Wat hebben we daar van geleerd……..juist niets! Want een paar weken later dacht ik ook even snel onder het werk een lekker tartaartje te eten. Naar mijn idee toch niet gehaast, maar misschien toch te snel ingeslikt zonder er 150 peer op te kauwen voordat ik het als een soort pathé naar binnen werk. Met als gevolg dat die brok tartaar zich als een barbapapa door mijn nieuwe maagpoortje naar mijn darm probeerde te wurmen. Nooit geweten dat tartaartjes zo vals zijn! En sterkt ook nog want hij bleef het proberen. Korte metten dat dat kreng, hij moest er uit. Van boven of van onder. Maar omdat van onder vanwege het niet zakken geen optie was werd het bovenlangs. Ik zal de details besparen maar na wat ongelukkig gewroet met een vinger in me keel kon ik eindelijk afscheid nemen van een frutje tartaar wat me zo dwars had gezeten.

Omdat alleen een ezel zich 3x aan dezelfde steen stoot heb ik maar besloten om toch maar met wat meer aandacht te eten en drinken want dat valt toch net allemaal wat lekkerder  

Toen de 6 weken voorbij waren en het ziekenhuis nog steeds niet van zich had laten horen wanneer mijn revalidatie begon werd het toch tijd om zelf maar te gaan sporten.

Met een motivatie van een dolle stier schoot ik in me gymbroek op naar de Basic fit. Die enthousiasme schoot ook even hard weer naar het nulpunt toen ik aan mezelf merkte er voor de zoveelste keer daar geen bal aan te vinden. Vraag me niet waarom, de sfeer, het publiek, het sporten,..het was het allemaal. Maar ik zag me hier niet de rest van me leven huppelen op apparaten en zag mijn carrière als de nieuwe Jane Fonda ook meteen in rook op gaan toen ik na 3 minuten crosstrainer wilde smeken om een zuurstof fles. Lopen en fiets ging prima, maar hee daar hoef je niet voor naar basic fit.

Toen ik het pand met een dikke middelvinger verliet en de chloorlucht van het zwembad er naast rook besloot ik meteen de volgende keer baantjes te gaan zwemmen.  Wat ik uiteindelijk doe aan beweging maakt geen fluit uit zolang ik maar beweeg en mijn conditie verbeter en mijn spieren gebruik dus lekker me dit de beste en minst blessure gevoelige sport om op te pakken.

Vanaf dat moment ga ik nu dus 3x per week voor dag en dauw naar het zwembad, en spartel              s’ morgens om 7 uur haast een uur lang baantje voor baantje op en neer. En het moet niet gekker worden, ik vind het nog leuk ook! Inmiddels is de Fysio in het ziekenhuis ook wakker geworden en heeft me inmiddels opgeroepen om morgen het een en ander te bespreken en mij in te delen in het revalidatieplan, dus voor je het weet sport ik de sterren van de hemel!

Inmiddels heb ik er sinds een week een lotgenootje bij en is mijn vriendinnetje ook de trotse eigenaresse van een kiwi maag (vanwege het formaat) zoals ze dit noemen. En dat is natuurlijk buiten dat het voor haar heel fijn is na jaren tobben met een maagband ook heel gezellig om van alles met elkaar uit te wisselen. Want ook al lijk ik alles al vanzelf op te pakken, het me weinig moeite te kosten, mag ik in me handen klappen dat alles zo goed gaat. Alleen iemand die ook écht weet hoe het voelt snapt wat je bedoeld.
Want ik ben super blij dat ik in de negen weken al 16 kilo spek ben verloren, loop ik ook tegen heel veel dingen aan. Van praktische zaken als zomaar de deur uitgaan zonder eten en drinken in je tas, en niet zomaar ergens even wat kunnen eten, tot je frustraties als je even niet afvalt, of je ongemakkelijkheid als mensen je aankijken en jij meteen denkt o die denkt zeker wat een dikzak en dat met een maagverkleining. Ik ben zeker geen zielepiet die pest trauma’s heeft opgelopen vanwege een dikke kont. Wat dat betreft heb ik altijd wel mijn mannetje gestaan…..maar toch vliegen er tussen die dikke laag spek, zelfspot en grote mond gedachtes mijn hoofd rond die te maken hebben met een leven lang lijn probleem. Maar dat hoort erbij! Ook daar maken we korte metten mee want ik ga het winnen deze strijd.

Het is allemaal even anders dan anders. Uit eten gaan waarbij de overschotjes op mijn bord werden geschoven omdat man en kind niet zoveel op konden of niet lekker vonden is veranderd in nog geen kwart van je eigen bord op kunnen en een verbaasde blik van een ober. Van de deur uitgaat met kleine hapjes in je tas omdat je zo vaak moet eten, en niet weet wat je onderweg tegen komt en of je dat wel kan verdragen omdat je dan weer voor het eerst moet leren eten. De enorme trek in wat lekker momenten, die ze bij mij zijn vergeten weg te snijden, maar wel alles in huis halen voor man en kind, en daar keurig van af blijven. De chocoladeletters die deze dagen binnen stromen trekken alle aandacht maar ik vervloek ze nu. Het lukt allemaal wel! Maar het is niet altijd makkelijk. Er is buiten dat “ik wil het nu niet eten” wat je normaal met lijnen hebt, iets bijgekomen en dat is: ik KAN het niet meer eten….NOOIT meer. En dat is precies wat ik wilde vooraf, maar wel een dikke bewustwording op dit moment.

Ik heb geen spijt,….geen moment!!! Mocht iemand dat soms denken, maar het is een proces waar ik door heen ga, en het gaat me lukken.  De 16 kilo die ik nu kwijt ben haal ik nog steeds een beetje mijn schouders voor op. Dat is me vaker gelukt. Vanaf  25 begin ik pas met me beentjes te spartelen want dan moet er toch steeds meer nieuwe kleding aangeschaft worden.

Nog 9 kilo te gaan dus………………dan gaan we sjoppen 

En dan ben je thuis!!

Heerlijk, eigen bank, eigen tv, eigen bed, eigen douche! Maar stiekem toch ook een beetje eng. Hoe lang je er ook over nagedacht heb, hoe goed overwogen je beslissing ook geweest is, hoe goed je ook opgevangen word……nu moet je het gaan doen!!
Buiten alle spierpijn die langzaam lager in mijn  buik gaat zakken, het niet lang in 1 houding kunnen zitten liggen staan is elke nieuwe hap eten die je naar binnen wil en mag werken weer spannend.

Ik heb in het ziekenhuis slechts 2x een klein beetje gespuugd, waarschijnlijk van de narcose, antibiotica of omdat het er bij hoort, maar dat deed zo’n verrot veel pijn, dat wil je ten alle tijden voorkomen. En je hebt geen idee wat elk nieuw soort hapje met je doet.

Vanuit het ziekenhuis een boekje meegekregen wat ik de eerst komende 2 weken mag en moet eten. Het is niet zozeer dat ik dit ook weg MOET krijgen want dat lukt bijna niemand, maar ik moet er wel naar toe gaan leven. Mijn voeding moet voornamelijk bestaan uit dik vloeibaar gemalen voeding. Dat een beschuitje en een cracker ook vloeibaar was heb ik nooit  geweten, maar als je er maar lang genoeg op kauwt word het vanzelf een papje, dus is het vloeibaar. Ik moet 3x per dag een maaltijd en 3x een tussendoortje, daarbij moet ik zoveel mogelijk eiwitten en zo min mogelijk koolhydraten binnen krijgen en tussen die hapjes door ook nog anderhalve liter vocht. Dat mag overigens niet tegelijk met het eten, nee dat mag max een half uur er voor of erna.

Wie er denkt dat dit een makkelijke manier van lijnen is en dat alles nu vanzelf gaat moet zich omdraaien en heel hard wegrennen, voor je eigen veiligheid!

Het is allemaal prima te doen hoor, maar je kan het een beetje vergelijken met  dat je een baby van een maand of 9 in je armen krijgt met een schema dat er 500 ml melk in moet, een boterham, een fuithap een liga een prakkie en bord pap 3 flesjes appelsap en tussen 10:00-12:00 en 14:-16:00 slaapt het….rara hoe en wanneer krijg je alles op tijd er in!

Puzzelen dus.

De eerste dagen leefde ik echt op de klok. Nu eten, dan drinken, dan weer eten dan weer drinken. Gaat best prima, maar je moet je er ook nog even bij bedenken dat ik over die maaltijd een half uur moet doen. Ik moet namelijk iets leren voelen wat ik nooit heb gevoeld: Vol zitten! Ja, naeen avondje all you can eat Sushi weet ik wel wat vol is, maar over het algemeen at ik een maaltijd, maar om nou te zeggen halverwege o ik zit vol ik stop nee dat ken ik niet. Ik hoor daarbij veel mensen denken, ja en daar komt het dus door!!.... Ook die kunnen zich omdraaien en wegrennen, want probeer het maar is een weekje, voelen wanneer je vol zit en dan stoppen. Er is namelijk nog een verschijnsel wat mee doet met eten en dat is je smaak en je hersenen. We eten namelijk bijna nooit omdat we honger hebben, maar meer omdat het zo hoort, het tijd is, het zo aangeleerd is en we het lekker vinden. Kortom, echt voelen wanneer je vol bent is best lastig.

Gelukkig weet ik dat mijn maag nu zo groot is als een kiwi, hij ongeveer 150 ml inhoud kan hebben , de beste oplossing op dit moment is dus wegen.  Voor het avondeten moet het verdeeld zijn in 50 gram vlees (=half tartaartje) en 100 gram groenten. Zou ik daarnaast nog honger hebben, mag ik het eventueel uitbreiden met 50 gr aardappelen/rijst pasta.  Het geen wat op je bord ligt bij elkaar is dus ten grote van een Danoontje!

 of 

Eigenlijk vrijwel meteen merk ik dat ik heel wakker en fit ben. Iets wat ik van mezelf helemaal niet herken want zodra ik s ‘morgens wakker werd was ik al aan het bedenken hoe laat ik een tukkie kon doen tussen de middag. Chronisch moe dus. Dus deze wakkere toestand is best een beetje vreemd voor me. Zeker omdat ik als recept heb meegekregen vooral rustig aan te doen, naar mijn lichaam te luisteren(hoe moet dat) en vooral niets te overhaasten. Niets voor mij dus!! Want de fitte momenten die ik had benutte ik het liefst om dan maar meteen als een tornado door het huis te vliegen voor het geval weer weg zakt, maar dat kan/mag nu dus niet.

FRUSTRATIE!

Na 4 dagen thuis zitten, hangen, wandelen, rusten leek met me maar een goed idee er een avondje uit te gaan naar een verjaardag. Uiteraard voorzichtig, tussen me eten en drink schema door, en niet langer dan een uurtje want dat zou me vast niet lukken.

Dus wel!! Trotst als een pauw dat ik al zo snel op de been was gezellig een avondje tussen de vriendjes en vriendinnetjes, even van dat zieke gedoe af. Uiteraard wel met mijn eigen yoghurt drankje op zak.

Inmiddels ben ik 2,5 week verder, heb ik er al weer een week werken op zitten en voel ik me lichamelijk met de dag sterker worden. Mijn eerste controle in het ziekenhuis ben ik zelfs lopend naar toe gegaan, terwijl ik de week voor de operatie nog te moe was om van het ziekenhuis in de parkeergarage te komen…..ik ga als een malle! Overigens had ik op de  terugweg stiekem wel een beetje spijt want halverwege voelde het alsof mijn maag aan 10 elastiekjes in me buik heen en weer bungelden. Maar hé, ik had het wel geflikt! Door dit soort gekke akties kom je jezelf natuurlijk ook tegen en ook al lijk ik nu zo stoer en snel opgeknapt, van binnen ben ik ook zo nu en dan een enorme jankebal!

Eten en drinken gaat nog steeds goed. Nog steeds nergens misselijk van geworden. De gepureerde babyhap mag naar de haaien, en in principe kan en mag ik alles eten, zolang ik me aan me voorschriften houd, 60 gram eiwitten eet/drink en heel goed naar mijn lichaam luister want van 1  hap teveel kan je al doodziek worden. Opletten dus!  Suiker en vet moet ook voor de rest van mijn leven voor het grootste gedeelte uit mijn voeding en drank want de bijwerking van deze operatie kunnen dumpingen zijn, die het meest voorkomen bij suiker en vet maar ook bij te snel eten, slecht kauwen en ja gewoon van iets wat je nog niet eerder op hebt en niet weet dat je dat nu niet meer verdraagt.

Nieuwsgierig naar wat ik nu eet?

Ontbijt: 150 gram Skyr ( IJslandse yoghurt met heel veel eiwitten)

Tussendoor 1 knäckebröd met (smeerkaas/hüttenkäse/smeerpathé  linera/kipfilet)

Lunch: 1,5 knäckebröd of 1 boterham of 2 beschuitjes met (smeerkaas/hüttenkäse/smeerpathé linera/kipfilet)

Tussendoor: 150 ml Optimel drinkyoghurt/fruit (kiwi, halve banaan, kleine of halve appel)

Diner: 50 gram vlees ( kipfilet, kipgehakt, rundgehakt etc) 100 gram groenten, gekookt of rauwkost

Tussendoor: 150 Optimel vla

Alles wat ik eet vul ik netjes in op de app van het voedingscentrum die heel handig al mijn eiwitten telt, en aan de hand daarvan bepaal ik wat ik op brood doe, of ik nog extra yoghurt eet of drink, om zoveel mogelijk bij die 60 gram te komen.

En het werkt!!! Bij mijn eerste controle afgelopen dinsdag stond de teller al op -7 kilo schoon aan de haak………….op naar -10!

De eerste dag na de operatie was uiteraard met een gevoel alsof ik bij het station naast het ziekenhuis een trein had tegen gehouden. Mijn buik was enorm gespannen en toch had ik het veel erger verwacht. 

Ik kon zelf uit bed, had inmiddels geen attributen meer aan me benen, maar sleepte nog wel met een infuuspaal met antibiotica, én er liep een slang uit mijn buik met een zak eraan die ik het liefs wilde negeren. Een drain! Zoals sommige mensen iets tegen bloedprikken hebben, heb ik wat tegen drains. Het idee dat er een slang plastic in je lijf zit waar van alles uit kan druppen, en dat moet je dan nog meeslepen ook. Het ergste daarvan voor mijn idee was dat dat kreng er dus ook een keer uit moest. Heb je daar wel eens over nagedacht, dat ze zomaar een halve meter plastic uit je lijf trekken? IK moest er niet aan denken.
Dat vertelde ik de dokter s ’morgens dus ook die mij er prima uit vond zien en die ik al iets als “naar huis” hoorde mompelen. Dat heb ik even niet gehoord bedacht ik me want ik zie me nog niet in deze staat lekker in de auto naar huis rijden en daar dan in een onbeweegbaar bed stappen. Maar die drain, ach daar moest ik me niet druk om maken. Hmmm,…Tegen spartelen is in zo’n situatie natuurlijk zinloos want ik zag me ook niet de rest van me leven met een zak aan me buik lopen, dat kreng moest er gewoon uit. Overgeven dus!

Ergens links in mijn buik voelde ik een plopje, als of er wat lucht door mijn darmen ging, en terwijl ik me dat bedacht zei de zuster. ZO dat was het. Nee!!, heb ik me daar zo druk om gemaakt……….En nu? Wat gebeurt er met dat gat? Nou niets, dat groeit vanzelf dicht…….Oké gaan we ook niet meer over nadenken, gat in me buik.

De rest van de ochtend ging redelijk snel. Het eerste bakje thee was gearriveerd, een paar kleine dagelijkse medicijnen moesten worden ingenomen, en ergens in de wandelgangen had ik al vernomen dat er vandaag ook nog een vlaflip op het menu stond. Overigens 1 ten grote van een danoontje, maar dat mocht de pret niet drukken.

Inmiddels begon in dat gas in mijn lijf wel goed zat te worden. Dat kroop waar het niet gaan kon, en zo zat er een pijn tussen mijn schouderbladen en kreeg ik ongelofelijke hoofdpijn. Daar is maar 1 remedie tegen en dat is lopen. Dus als een soort malle Beppies liepen alle net geopereerden rondjes in de gang, en werd het bijna een wedstrijd wie er als eerste rond was. Toen mijn kanjers op bezoek kwamen s 'middags ben ik zelfs al mee naar de hal gewandeld waar ze, nee ik niet, lekker een ijsje hebben gegeten. Sjokkend nog even langs de afdeling waar mijn vriendin werkt en daarna hup naar bed. Dacht ik. Daar dacht de zuster anders over, binnen 5 minuten kreeg ik mijn exit gesprek.

Pardon, exit? Nu al? Waar blijft mijn vlavlip dan, en mijn beschuitje? Ik bedoel je ligt all inclusive of niet. Ze beloofde dat die na het gesprek kwam maar eerst wilde ze nog het een en ander doornemen. Een collega gbp-er kon niet wachten om naar huis te gaan, die was topfit, maar ik voelde me steeds verder onderuit zakken op mijn stoel. Daar was ik nog mooi niet aan toe! Laat me eerst even eten, douchen, enz. voordat ik straks thuis sta te klooien ja!

Nou vooruit ik mocht blijven.

Achteraf natuurlijk dikke spijt want na de vla, beschuit en een warme douche zag de wereld er heel anders uit. Maar oké, nog 1 nacht in dat aerodynamische klote bed en dan morgen lekker naar huis.

Ik heb de uren af liggen tellen. Net als mijn buurvrouw die de kamer ernaast alle Weesgegroetjes heeft gejammerd en gesmeekt om van haar pijn af te komen, mijn klok op de kamer tikte alsof er een bom stond te ontploffen, de zusters juist s’ nachts de voorraadkasten gaan opruimen met bijbehorende herrie. Ik was er klaar mee!

Toen de zaalarts s ’morgens aan mijn bed stond zag ik de wereld een stuk vrolijker als de dag ervoor en ik zei: Zo, ik ga naar huis!

Hee, goeiemorgen hoor ik terwijl ik iemand over mijn arm voel aaien. Klaar wakker dat ik ineens ben wil ik mijn ogen open doen.
Sjit die wegen als beton, en terwijl ik ze langzaam open zie ik mijn 2 kanjers naast me bed staan. Plop, dicht vallen ze weer. Naar voor of naar achter, dat weet ik niet helemaal. Mijn ogen voelen als van die wiebelogen uit de knutselwinkel die ze op knuffelbeesten plakken. Als ik me hoofd haar links doe gaan me ogen naar rechts.

Helder als ik denk te zijn vertel ik honderd uit over hoe alles op de OK ging, van mijn moeilijke aderen, zusters met wiebelarmen en dat me buik wel pijn doet maar ik oké ben. In feite komt er natuurlijk helemaal niet zoveel uit als dat ik dacht verteld te hebben. Onderzoekend kijk ik wat er allemaal aan die infuuspaal hangt, ohja antibiotica dat hadden ze verteld, water ook lekker, en wat kriebelt daar in me neus…ook dat nog zuurstof.
Terwijl mijn ogen nog alle kanten opgaan ontdek ik ook dat mijn “All Inclusive” beenmassage ook druk aan het werk is. Tegenwoordig krijg je voor dit soort operaties om trombose te voorkomen een soort opblaaskousen om je benen waar een pomp op aangesloten is. Zo word continu been voor been de kous opgeblazen wat een masserende werking heeft om de bloedsomloop te stimuleren. Moet niet gekker worden, wat een luxe! Ik krijg gewoon een 24 uurs massage van het ziekenfonds!

Omdat er toch weinig lol met me te bleven valt op dit moment druipen man en kind af om de spannende dag af te sluiten bij Mac Donalds en om mij lekker uit te laten slapen. Dit lukt overigens maar een paar minuutjes  omdat ik terwijl mijn ogen de lambada dansen ineens mijn vriendin met manlief naast mijn turbo bed staan. Ook nu denk ik natuurlijk super helder en wakker te zijn, maar achteraf hoor ik dat ik toch regelmatig weg val. Met een kaart op mijn nachtkastje en een lugubere ballon aan de kapstok laten ze mij ook snel verder slapen. Vreedzaam sluit ik dan maar mijn ogen en bedenk me nu al dat het ondanks wat ik nu allemaal voel best nog mee valt en in mijn gedachten vooral veel erger was.

Kedeng…ik schrik wakker en kijk op de klok 22:30, herrie op de gang, gekerm en gekreun een kamer verder en ik voel dat ik moet plassen. Leuk, en nu? Met al die toeters en bellen, slangen aan het infuus, drain uit me buik, zuurstof in me neus en oppompende benen gaat dat vast niet lukken.

Eg wel!  Wat er ook gebeurt, er komt geen katheter in! Een pittige zuster, niet echt het type waar je zielig tegen wil doen want dan gaat ze vast heel hard zuchten, koppelt mijn benen los, hangt alle slangen aan een paal en laat me wachtend met 1 hand in haar zij uit bed klooien. Geloof me, met een buik als een skippybal van het gas wat er in is gespoten, 5 gaten er in, narcose in je benen, zo slap als een vaatdoek is dat geen makkie. Maakt haar niet uit! Maar helpen doet ze ook niet. Strompelend op de wc aangekomen merk ik dat dat kreng te hoog is, ik met me benen los van de grond niet ontspannen kan zitten. Ik was zo blij dat ik de klim overleefd had dat ik dacht boeiend, ik blijf hier lekker effe zitten.

Achteraf heb ik die nacht geen oog dicht gedaan. Hoe rustig ik de operatie in was gegaan ging op dat moment alles wat ik beleefd had nog 100 keer door mijn hoofd en lag er op de achtergrond een collega patiënt een kamer naast mij te gillen van de pijn. Ik had al snel in de gaten dat het daar niet helemaal goed was gegaan en was blij dat ik me niet voelde zoals ik hem hoorde.

Om die zuster toch even terug te pakken heb ik haar die nacht nog 3x achter haar Netflix scherm vandaan gepiept voor een plas tot ze om 5:00 zei, die benen maak ik niet meer vast, over een uur moeten ze toch los, dat uur maakt ook niet meer uit. Weg was ze. Was zeker een spannende film!

Zo,...en toen was het ineens 4 oktober!..D-day

Zwaar verbaast over mijn eigen rust nam ik de avond vooraf glunderend alle apjes, berichtjes, mailtjes en telefoontjes in me op. Iedereen is er van overtuigd dat alles goed zal komen, en ik word door iedereen dapper, stoer, en een bikkel genoemd,...nou dan kan ik het natuurlijk niet af laten weten! En dat was ik ook zeker niet van plan.

Nog steeds verbaast dat ik ook nog eens een goede nachtrust had gehad vertrokken we om 9 uur richting ziekenhuis waar al mijn gegevens gecontroleerd werd, iets wat blijkbaar elke zuster/dokter herhaaldelijk moet doen merkte in achter af. Meteen werd me verteld dat ik iets verlaat was, de operatie zou rond half 3 zijn waarna ik na anderhalf uur een tukkie zou doen op de uitslaapkamer voor ik terug kwam in mijn privé kamertje met High Tec bed wat je alle kanten, behalve de goede op kan vouwen, een smart tv, een eigen douche en wc, wat wil een mens nog meer!

Blijkbaar had iemand op de OK zich bedacht, of had de chirurg ervoor wat sneller gesneden dan anders, maar ik werd dus om kwart voor 1 al in me blauwe jurk gehesen, en met gepaste snelheid over de gangen naar de Ok gesjeesd. 

Voor je daadwerkelijk de Ok in gaat kom je eerst nog op de holding, waar alles nogmaals gecheckt word. Toch wel prettig want het is best zuur als je voor een gastric bypass komt en er blijkt achteraf een piemeltje aangenaaid te zijn, dus zekere voor het onzekere. Bij binnenkomst werd nog wel meteen een pak make up doekjes naar me geworpen, want mijn zorgvuldig gekrulde en met mascara besmeurde ogen werden niet gewaardeerd,...wist ik veel!

Aan mijn bed kreeg ik een gezellige verpleegkundige die me de hemel in prees voor mijn dapperheid, en dat ik zo lekker rustig was. Ze wist er alles van, dik zijn.  Zij had ook wiebelbillen en wapperende kipfilets onder haar armen, en sinds haar zus ook met de gastric bypass 70 kilo lichter was geworden, was zij nu de dikste van de familie. Ik moest er zo om lachen! Dat hielp vast mee in haar behandeling want ze wilde een infuusje aanleggen en kwam tot de ontdekking dat ik dus heel  moeilijk te prikken ben. Hele scenario's gingen al in mijn nog steeds rustige hoofd voorbij dat ik straks overal geprikt zou worden om  bij  een goed adertje te komen maar daar wilde deze schat niets van weten. De dokter werd ingeschakeld die heel geduldig met een echo apparaat alle aders af ging om uiteindelijk, de meest onhandige maar voor mijn enig bruikbare ader,  in mijn elleboogsplooi aan te prikken. Oké die zat,...De chirurg kwam ook nog even langs om te vertellen dat ie er zin in had! Mijn dag kon niet meer stuk, en toen iedereen in de ok gescrubd en gepoetst was, in de smurfenjassen was gehesen mocht ik naar binnen.

Daar lig je dan, nog steeds in dat High Tec bed, of ik even wilde over rollen naar de operatie tafel. Zorgvuldig werd mijn bed er strak tegen aan gezet, en hoe graag ik mezelf ook met een ninja rol op die ijzeren plaat wilde manoeuvreren lag ik daar natuurlijk wel topzwaar te wezen, in een bed wat niet mee werkt, en alle ogen zijn gericht op………..Oké duidelijk, dit word klooien! Hopelijk meteen het laatste gênante obesitas moment waarop overduidelijk is dat je gewoon niks meer kan met zo’n lijf.
De plaat was overigens heerlijk voorverwarmd, en ik werd aan alle kanten vastgebonden en toegedekt met warme dekens. Toen ik mijn hartslag op de achtergrond toch wel wat snel hoorde gaan werd me meteen gevraagd of ik al een droom had bedacht, als ik daar nou aan zou denken kreeg ik alvast een beetje zuurstof via een kapje ( ja ja ik ben niet gek) of ik even diep wilde ademen, en nog een keer en………………………………………………