Ja hoor,........heb ook ik wel eens gezegd. Karma, plat op me grote smoel!

Daar zit ik dan 9 feb voor mijn eerste screening. Echt nerveus voor de screening was ik niet, maar de dagen ervoor mezelf alweer zo rot gevoelt over alles wat aan dat grote lijf in de weg zit dat de waterlanders al erg hoog zaten. En dan kan je wel een grote mond hebben die overspoeld van zelfspot, de hele wereld weet dat je niet van sla eten zo dik bent geworden, je man je in geuren en kleuren kent maar je betreft je omvang en gewoontes nog steeds wel eens denkt als ik me buik in houd, ziet niemand het, je daar dan samen zit en je toch compleet met je billen........dikke billen bloot moet.

En tja dan moet je het type zijn dat bij een Kleenex reclame al moet janken, heb je op zo'n gesprek niet zoveel nodig om je zorgvuldig opgebrachte mascara (dat kleed af) weg te laten spoelen. Alle pogingen die in formulieren vermeld stonden moesten onder de loep. Waar ging het mis, wat kon er anders, en waarom eet je dit waarom dat, hoe denk je dat straks te gaan doen...huil je nou? Oké, dan gaan we even door wat voor problemen heb je gehad, ben je een emotie eter, poeh poeh, je hebt wel wat struikelblokjes gehad hé de afgelopen jaren. En wat nou als zoiets weer gebeurd..........

Je gaat spontaan denken dat je van alles mankeert, jij niet de aangewezen persoon bent hiervoor als je dan met een verwijzing voor de psycholoog de deur uit gaat.

Onzin natuurlijk! Zo'n psychologisch onderzoek is misschien wel de belangrijkste van allemaal. Want ga er maar aan staan de keus voor je leven te maken om van jezelf van "geen patiënt" een "levenslang maagpatiënt” maken, want dat ben je straks wel! Daarnaast, voor je leven lang de keus te maken nooit meer "normaal" te kunnen eten. 

Moeders, die door de nodige medische ellende levenslang nooit meer mag eten, zou een moord doen dat ze het weer kon. En ik zou er vrijwillig voor kiezen het minder te kunnen?

Kortom het is allemaal heel erg dubbel!

Ik wil dit voor mezelf, voor mijn eigen gezondheid, voor mijn man voor mijn kind. Maar ook voor die drie wil ik geen risico's met mezelf nemen, want hee! 

Van mij is er maar 1!

Dus kom maar op met die Psycholoog, keer me maar binnenste buiten, en sla niks over, kijk desnoods voor de zekerheid nog een keer zodat we het allebei echt zeker weten!

Zodra de polikliniek Bariatrie het nieuwe jaar inluidde hing ik vol goede moed als eerste aan lijn toen het chirurgie spreekuur opende.

Goedemorgen, ik heb een verwijzing voor een maag verkleinende operatie en wil graag een afspraak maken...............

Het traject is gestart. De eerste stap in het geheel is dat je een telefonische afspraak krijgt met een screeningsverpleegkundige. Zij zou een week later contact met me opnemen om het een en ander door te nemen of ik wel in aanmerking zou komen voor een traject als deze.

Zo zat ik klaar voor de verdediging op 8 januari om het telefoontje te ontvangen. Waarom ik dacht dat ik wel een gezellige babbel met deze dame zou krijgen geen flauw idee, maar het was dus al in 3 minuten duidelijk dat ik rete geschikt was voor dit traject,..Bof ik effe!

Gebaseerd op lengte, gewicht en bijbehorend BMI getal word dan duidelijk of je er voor in aanmerking komt.

Zijn er echt serieus dames die met een 10 kilo overgewicht zo'n operatie willen? Blijkbaar!

Zo'n eerste screening op afstand is dus nodig. 

Goed, er zou een pakket met vragen en een afspraak voor een bezoek in het ziekenhuis toegestuurd worden.........................

Een vette envelop met paparassen lag snel in de brievenbus en daar begin mijn schriftelijke verklaring van mijn hele lijn-leven.

Had me 35 jaar geleden verteld dat ik elke lijnpoging moest vastleggen met start en einddatum, resultaat en wanneer het weer terug was, dan had ik het braaf gedaan, maar helaas ik kom niet verder dan in grote lijnen alle diëten diëtisten fikse getallen van afgenomen kilo's en bijbehorende comme back acties. Wanneer eet ik, waarom eet ik, hoeveel eet ik, met wie eet ik, Wat heb ik allemaal aan sport gedaan, wat voor emotionele ellende is er in mijn leven voorbij gekomen enz enz. Het hemd wordt van me lijft gevraagd. Met antwoorden waarvan ik denk hier gaan ze op inhaken, en dat zal wel de schuld krijgen gaan de formulieren eerlijk met afwachtende houding de brievenbus in. Ter beoordeling. 9 Februari mag ik op de koffie bij de Screeningsverpleegkundige.

Om 2015 maar eens goed af te sluiten had ik een afspraak gepland met de huisarts voor een pittig gesprek.

Ik was er klaar mee!

Na vorig jaar te zijn gestopt met een zeer snelle effectieve maar voor korte duur durende afvalrace met een Cambridge dieet, en daarna alles gratis en voor niks weer terug te hebben gekregen. Gelukkig nog zonder winst, had ik besloten dat het nu zo niet meer verder kon.

Eigenlijk wist ik dat al voor ik er aan begon maar hé, je moet tenslotte alles geprobeerd hebben, toch!

En dat is zuur, pijnlijk, frustrerend en gewoonweg oneerlijk!

Om een lang verhaal kort te maken, speelde er in mijn hoofd al een tijdje het besef dat ik het niet meer alleen kon, niet meer op de manieren die ik tot nu toe had gedaan. De koek was op, frustratie ten top en discipline ver te zoeken. Daar waar ik in mijn hoofd, en soms ook wel eens ter verdediging omdat ik aan de Cambridge shakes zat tegen mensen zei, dit is mijn laatste poging voor een maagverkleining, had blijkbaar niemand dit écht gehoord. Ik des te beter en het nog verder van me afschuiven zou alleen maar betekenen nóg meer aankomen en straks dus nog meer moeten afvallen dus hup, doorhakken die knoop.

Na eerst man en kind het stuipen op het lijf te hebben gejaagd met de mededeling op oudejaarsdag zonder Oliebollen de huisarts bezocht voor een verwijzing.

We waren er in een kort en krachtig gesprek al snel achter dat veel tekst en uitleg niet nodig was en daar ging ik de deur uit met Fijne jaarwisseling en een gezond Nieuwjaar!