19. Geduld, wat is dat!

Geduld is niet een van mijn sterkte kanten, loslaten ook niet en accepteren nog minder! Vandaar dat ik momenteel een beetje in gevecht ben met mezelf in de afval race! Ik had zoveel doem scenario’s  bedacht voor ik aan de operatie begon, maar dat ik zo langzaam zou afvallen zoals nu terwijl ik zo me best doe die had ik niet helemaal in gecalculeerd.

 

Ja eigenlijk wel natuurlijk, want ik ben niet voor het eerst op dieet, in feite is het waarom ik natuurlijk aan een operatie ben begonnen omdat ik me soms rot lijnde en gewoon niet af viel. Verschil met nu is wel dat opgeven geen optie is, er past tenslotte geen troost pizza meer in, en van andere zoete vette dingen word ik ook niet helemaal gelukkig, dus doorgaan is het enige wat ik kan doen.

 

De afgelopen 8 weken ben ik slechts een kilo of 3-4 afgevallen. Nou laten we zeggen dat de weegschaal een stom spelletje met me speelt. Waar hij me op de ene dag blij maakt met een kilootje lichter staan er 2 dagen later weer 3 bij. En zo sukkelt het een beetje op en neer. Dat maakt dan ook dat mijn stemming hierdoor aardig van van slag raakt,..puntje minder=blij en vol goeie moed, puntje minder ben ik een gevaar voor mijn omgeving!

 

Dat laatste valt wel mee hoor, ik heb nog niemand vermoord maar ik vind het verdomd frustrerend.

 

Toen ik mijn eerste gesprek in het ziekenhuis had werd me gevraagd wat ik dacht dat ik af zou vallen na een operatie als deze. Dat is natuurlijk een lastige vraag want tussen realistisch denken en wensen zit natuurlijk al een paar maten verschil. Maar omdat ik toch een aardig maatje kamerolifant had kon ik me maar weinig voorstelling maken van mezelf met een slanker lijf. Een kilo of 40 a 50 er af leek me wel haalbaar. Gebaseerd op?? Geen flauw idee, de verhalen die je hoort die andere afvallen, het gewicht waar ik me goed bij voelde en ik me nog kon herinneren, de maat kleding die daar in gedachten bij hoorde enz.

 

Al met al leek ik dus een gezond realistisch beeld te hebben wat er af kon. Slank zou ik niet worden, werd me meteen al verteld. Dat was iets wat niet bij mijn lijf hoorde ? Vind dat altijd een rare reden eerlijk gezegd. Waarom hoort het ene lijf wel slank te zijn en de ander niet?

Uiteindelijk werd me verteld dat het geen wat je afvalt afhankelijk is van je lijftijd, de bouw, je familiare genen, je hormoonhuishouding etc. Zo zal de een van 160 kilo zomaar naar de 80 kunnen zakken, en zal degene van 100 kilo zomaar moeite hebben om er 20 kwijt te raken.
Nou vriendelijk bedankt dan moeder natuur, ik ben er weer gezegend mee!

 

Inmiddels ben ik er bijna 35 kwijt, in 7 maanden!. Wow zeggen velen wat ontzettend veel. Ik zelf ben dan altijd een beetje verbaast want zoveel vind ik het nog niet, maar het wel zóveel dat het voor mij een wereld van verschil is in hoe ik me lichamelijk voel momenteel.

Maar ja die cijfertjes op die weegschaal hé  whats in a number, zal je denken,…nou een heleboel.

 

Het zijn nou eenmaal die cijfertjes waar ik jaren op afgerekend ben, op gewezen dat ze te hoog zijn, geadviseerd ben ze te verlagen, de graatmeter of ik me best had gedaan of misschien wel stiekem gezondigd had terwijl niemand het zag. Die cijfertjes zijn voor mij blijkbaar in al die jaren heel belangrijk geworden.

Meten is weten zegt de positieveling ! Echt meid, als je niet in kilo’s zakt dan vast in vele centimeters. Tuurlijk!....kijk wat enkele cm dat geloof ik dan nog wel. Door het sporten wat meer spier opbouw dus dan trek je wat strakker maar hé dat geeft echt geen maten verschil hoor. Het is nog altijd zo dat het vet flink moet slinken en dan gaan de cijfertjes ook nog om laag.

 

Het komt wel goed, meet je zelf eens op, je kan niet alles in 1 keer kwijt zijn, je lijf moet er aan wennen, kijk eens naar hoe je je voelt ,………..ik ken alle goede adviezen wel dromen en ze zijn allemaal waar!

Realistisch gezien moet ik enorm in me handen klappen. Ik ben gezond, en voel me zelfs zo. Mijn bloeduitslagen zijn fantastisch en kunnen niet beter, ik kan alles eten en drinken wat ik tot nu toe wil zonder daar last van te hebben. Ik beweeg! En hoe!. Ik ben minimaal 3x per week in de sportschool of het zwembad te vinden. En toch blijft het knagen….

 

Zou dit het zijn? Ben ik dan dicht bij mijn maximale grens van afvallen aangekomen? Of zouden er nog een paar af kunnen? Het ziekenhuis is er niet bezorgd om. Ik moet geduld hebben. Maar ook realistisch blijven en niet meer verwachten dan wat mogelijk is!

Het grootste gedeelte van dit blog heb ik deze week geschreven nadat ik flink de pest in had weer niks te zijn afgevallen, en flut gesprek met een empathie loze  trut assistente in het ziekenhuis en een paar flinke voor en na foto’s van iemand die wél in een razend tempo was 10 tallen kilo’s was afgevallen op een GBP facebook groep, en een aardige dosis hormoonschommelingen.

 

Inmiddels zie ik het weer wat rooskleuriger in, maar wil mijn tekst zeker niet veranderen want het is niet altijd rozengeur in dieetland! Ook dit hoort erbij, de psychische strijd is net zo zwaar als de lichamelijke en de een kan niet zonder het ander.

 

Om mezelf weer met een flinke schop onder me iets minder dikke hol te geven heb ik de weegschaal even in de kast gegooid, het voorbeeld menu van het ziekenhuis er weer bij gepakt, en mezelf van een paar kekke sportschoenen voorzien om nog flitsender door de sportschool te paraderen.

31 mei is mijn volgende weegmoment,…als ik sterk genoeg ben om hem niet eerder uit de kast te halen. En wie weet,….. zou ik dan eindelijk een cijfertje minder op de weegschaal zien??