13. Hij zit er in!!...de Gastric Bypass
Zo,...en toen was het ineens 4 oktober!..D-day
Zwaar verbaast over mijn eigen rust nam ik de avond vooraf glunderend alle apjes, berichtjes, mailtjes en telefoontjes in me op. Iedereen is er van overtuigd dat alles goed zal komen, en ik word door iedereen dapper, stoer, en een bikkel genoemd,...nou dan kan ik het natuurlijk niet af laten weten! En dat was ik ook zeker niet van plan.
Nog steeds verbaast dat ik ook nog eens een goede nachtrust had gehad vertrokken we om 9 uur richting ziekenhuis waar al mijn gegevens gecontroleerd werd, iets wat blijkbaar elke zuster/dokter herhaaldelijk moet doen merkte in achter af. Meteen werd me verteld dat ik iets verlaat was, de operatie zou rond half 3 zijn waarna ik na anderhalf uur een tukkie zou doen op de uitslaapkamer voor ik terug kwam in mijn privé kamertje met High Tec bed wat je alle kanten, behalve de goede op kan vouwen, een smart tv, een eigen douche en wc, wat wil een mens nog meer!
Blijkbaar had iemand op de OK zich bedacht, of had de chirurg ervoor wat sneller gesneden dan anders, maar ik werd dus om kwart voor 1 al in me blauwe jurk gehesen, en met gepaste snelheid over de gangen naar de Ok gesjeesd.
Voor je daadwerkelijk de Ok in gaat kom je eerst nog op de holding, waar alles nogmaals gecheckt word. Toch wel prettig want het is best zuur als je voor een gastric bypass komt en er blijkt achteraf een piemeltje aangenaaid te zijn, dus zekere voor het onzekere. Bij binnenkomst werd nog wel meteen een pak make up doekjes naar me geworpen, want mijn zorgvuldig gekrulde en met mascara besmeurde ogen werden niet gewaardeerd,...wist ik veel!
Aan mijn bed kreeg ik een gezellige verpleegkundige die me de hemel in prees voor mijn dapperheid, en dat ik zo lekker rustig was. Ze wist er alles van, dik zijn. Zij had ook wiebelbillen en wapperende kipfilets onder haar armen, en sinds haar zus ook met de gastric bypass 70 kilo lichter was geworden, was zij nu de dikste van de familie. Ik moest er zo om lachen! Dat hielp vast mee in haar behandeling want ze wilde een infuusje aanleggen en kwam tot de ontdekking dat ik dus heel moeilijk te prikken ben. Hele scenario's gingen al in mijn nog steeds rustige hoofd voorbij dat ik straks overal geprikt zou worden om bij een goed adertje te komen maar daar wilde deze schat niets van weten. De dokter werd ingeschakeld die heel geduldig met een echo apparaat alle aders af ging om uiteindelijk, de meest onhandige maar voor mijn enig bruikbare ader, in mijn elleboogsplooi aan te prikken. Oké die zat,...De chirurg kwam ook nog even langs om te vertellen dat ie er zin in had! Mijn dag kon niet meer stuk, en toen iedereen in de ok gescrubd en gepoetst was, in de smurfenjassen was gehesen mocht ik naar binnen.
Daar lig je dan, nog steeds in dat High Tec bed, of ik even wilde over rollen naar de operatie tafel. Zorgvuldig werd mijn bed er strak tegen aan gezet, en hoe graag ik mezelf ook met een ninja rol op die ijzeren plaat wilde manoeuvreren lag ik daar natuurlijk wel topzwaar te wezen, in een bed wat niet mee werkt, en alle ogen zijn gericht op………..Oké duidelijk, dit word klooien! Hopelijk meteen het laatste gênante obesitas moment waarop overduidelijk is dat je gewoon niks meer kan met zo’n lijf.
De plaat was overigens heerlijk voorverwarmd, en ik werd aan alle kanten vastgebonden en toegedekt met warme dekens. Toen ik mijn hartslag op de achtergrond toch wel wat snel hoorde gaan werd me meteen gevraagd of ik al een droom had bedacht, als ik daar nou aan zou denken kreeg ik alvast een beetje zuurstof via een kapje ( ja ja ik ben niet gek) of ik even diep wilde ademen, en nog een keer en………………………………………………
