Hoera, 2 jaar! Happy me!
3 oktober 2018
Als de dag van gister herinner ik mij deze avond van 2 jaar geleden. Na een traject van 10 maanden, onzekerheid, angst, durf ik wel waar begin ik aan, overleef ik dit wel, en wat vinden andere mensen hier van ( lekker belangrijk, denk ik nu!) stond ik aan de avond voor mijn levens veranderende operatie.
Nou ja stond, ik zat als een zoutzak in de bank want veel fitter was ik toen niet. De week er voor bestond voor mij uit een modus van "alles voor het laatst" eten.
Want o wat was ik er van overtuigd dat ik de rest van me leven geen hap meer kon verdragen.
Met een tegen de 140 vette kilo’s schoon aan de haak ging ik een paar dagen vooraf nog met me beste matties, steun en toe verlaten nog aan de sushi, de dag erna naar de snackbar, de dag dáárna naar een buffet restaurant en de avond vooraf aan de operatie thuis aan een hollandse prak waar ik geen hap meer door me strot kreeg. Ik was er zo klaar mee, met dat lijf. Hoppa korte metten het mes er in!
Al mijn onzekerheden verdwenen per minuut toen mijn telefoon overstroomde met schitterende berichten van iedereen die met me mee leefde. Mijn nieuwe leven begon morgen.
Hoe de afgelopen 2 jaar zijn verlopen hebben jullie met een lach en een traan kunnen lezen. Er volgden maanden van afzien, discipline, om me smoel gaan en weer op staan maar bij elke verloren kilo viel ik af en groeide in kracht en zelfvertrouwen. Het was een gevecht want zoals vele denken dat na zo’n operatie alles vanzelf gaat moest ik knokken om de kilo’s er vanaf te krijgen en blijft het levenswerk om ze er ook vanaf te houden. But i am strong!
Daar waar ik camera’s ontweek, het dichtstbijzijnde parkeerplaatsje pakte en als die er niet was in paniek raakte omdat ik geen puf meer had, daar waar ik in gezelschap wilde krimpen als een muis, maar dat niet lukte met het lijf van een olifant sta ik nu als een powerladie overeind.
Tijd om dat vast te leggen,…niet voor de rest van de wereld, maar alleen voor mezelf!
Maar delen doe ik het wel! Want ik ben trots! Waar ik toen bang was wat de rest van de wereld van me vond zeg ik nu: Hier ben ik, en ik mag er gewoon zijn!
En wat jij er van vind,…het zal me een worst wezen.
Ik ben zo happy! Dat is niet in woorden uit te drukken. Ook al heb ik nu het postuur waarvan de meeste vrouwen nog van naar de prozac grijpen ben ik een 300% ander mens en is het goed zo.
Alles wat er ooit nog af gaat pak ik als winst, maar mijn doel is behaald, ik ben blij met mezelf.
En niet alleen met mezelf! Maar met alle mooie mensen die me de afgelopen 2 jaar hebben bijgestaan. Niet met woorden, maar die me in alle lastige maar ook hilarische situaties naast me stonden. Diegene die me uit mijn schulp trokken, me een veer in me reet staken als ik goed ging maar ook een stap achteruit gingen als ik het nodig vond om met mezelf te worstelen. En dat niet alleen in mijn afval proces maar voornamelijk in mijn groei.
Cokkie je bent een kanjer! Je hebt me pijnlijk zien stoeien en hebt me met al mijn nukken doorstaan en je ziet me ook stralen en je bent zo trots als een hond met 7 lullen! Nikita, mijn skattie, mijn chips vriendin en mijn chocolademonster, mijn anti sport buddy. Ook jij was er op elk moment om me op te beuren,…al eet je nu chips in bed om mij niet te verleiden, en verstop je de chocola in je kast, je schopt me ook mee naar het zwembad als ik het niet zie zitten of laat me mee doen aan jouw favoriete sport shoppen! You are the best! Die chips en chocola kan jij wel hebben! Maar pas op, je hebt ook wat genen van mij J
Om mijn blog eindelijk na 2 jaar af te sluiten leek het me een mooi moment om mezelf op dit moment vast te leggen. Niemand anders als een verse maar geweldige vriendin had dit beter kunnen doen dan Annet van Relove yourself fotografie & visagie. Zij heeft me uit het laatste stukje comfort zone getrokken en me stralend van trots op de foto gezet en ik ben heel trots op het resultaat.
Voor al mijn vriendjes en vriendinnetjes die me hebben gevolgd en bijgestaan bedankt voor al jullie mooie reacties xxx