14. Hallo wereld
Hee, goeiemorgen hoor ik terwijl ik iemand over mijn arm voel aaien. Klaar wakker dat ik ineens ben wil ik mijn ogen open doen.
Sjit die wegen als beton, en terwijl ik ze langzaam open zie ik mijn 2 kanjers naast me bed staan. Plop, dicht vallen ze weer. Naar voor of naar achter, dat weet ik niet helemaal. Mijn ogen voelen als van die wiebelogen uit de knutselwinkel die ze op knuffelbeesten plakken. Als ik me hoofd haar links doe gaan me ogen naar rechts.
Helder als ik denk te zijn vertel ik honderd uit over hoe alles op de OK ging, van mijn moeilijke aderen, zusters met wiebelarmen en dat me buik wel pijn doet maar ik oké ben. In feite komt er natuurlijk helemaal niet zoveel uit als dat ik dacht verteld te hebben. Onderzoekend kijk ik wat er allemaal aan die infuuspaal hangt, ohja antibiotica dat hadden ze verteld, water ook lekker, en wat kriebelt daar in me neus…ook dat nog zuurstof.
Terwijl mijn ogen nog alle kanten opgaan ontdek ik ook dat mijn “All Inclusive” beenmassage ook druk aan het werk is. Tegenwoordig krijg je voor dit soort operaties om trombose te voorkomen een soort opblaaskousen om je benen waar een pomp op aangesloten is. Zo word continu been voor been de kous opgeblazen wat een masserende werking heeft om de bloedsomloop te stimuleren. Moet niet gekker worden, wat een luxe! Ik krijg gewoon een 24 uurs massage van het ziekenfonds!
Omdat er toch weinig lol met me te bleven valt op dit moment druipen man en kind af om de spannende dag af te sluiten bij Mac Donalds en om mij lekker uit te laten slapen. Dit lukt overigens maar een paar minuutjes omdat ik terwijl mijn ogen de lambada dansen ineens mijn vriendin met manlief naast mijn turbo bed staan. Ook nu denk ik natuurlijk super helder en wakker te zijn, maar achteraf hoor ik dat ik toch regelmatig weg val. Met een kaart op mijn nachtkastje en een lugubere ballon aan de kapstok laten ze mij ook snel verder slapen. Vreedzaam sluit ik dan maar mijn ogen en bedenk me nu al dat het ondanks wat ik nu allemaal voel best nog mee valt en in mijn gedachten vooral veel erger was.
Kedeng…ik schrik wakker en kijk op de klok 22:30, herrie op de gang, gekerm en gekreun een kamer verder en ik voel dat ik moet plassen. Leuk, en nu? Met al die toeters en bellen, slangen aan het infuus, drain uit me buik, zuurstof in me neus en oppompende benen gaat dat vast niet lukken.
Eg wel! Wat er ook gebeurt, er komt geen katheter in! Een pittige zuster, niet echt het type waar je zielig tegen wil doen want dan gaat ze vast heel hard zuchten, koppelt mijn benen los, hangt alle slangen aan een paal en laat me wachtend met 1 hand in haar zij uit bed klooien. Geloof me, met een buik als een skippybal van het gas wat er in is gespoten, 5 gaten er in, narcose in je benen, zo slap als een vaatdoek is dat geen makkie. Maakt haar niet uit! Maar helpen doet ze ook niet. Strompelend op de wc aangekomen merk ik dat dat kreng te hoog is, ik met me benen los van de grond niet ontspannen kan zitten. Ik was zo blij dat ik de klim overleefd had dat ik dacht boeiend, ik blijf hier lekker effe zitten.
Achteraf heb ik die nacht geen oog dicht gedaan. Hoe rustig ik de operatie in was gegaan ging op dat moment alles wat ik beleefd had nog 100 keer door mijn hoofd en lag er op de achtergrond een collega patiënt een kamer naast mij te gillen van de pijn. Ik had al snel in de gaten dat het daar niet helemaal goed was gegaan en was blij dat ik me niet voelde zoals ik hem hoorde.
Om die zuster toch even terug te pakken heb ik haar die nacht nog 3x achter haar Netflix scherm vandaan gepiept voor een plas tot ze om 5:00 zei, die benen maak ik niet meer vast, over een uur moeten ze toch los, dat uur maakt ook niet meer uit. Weg was ze. Was zeker een spannende film!