-16 kilo

Vandaag 5 december, 9 weken na de operatie 16 kilo lichter Hoppeta, die kop is er af.

6 kilo dat zijn 3 grote zakken aardappelen, en een beetje, 16 pakken suiker 32 pakken koffie 64 pakjes boter! en dat in zo'n korte tijd. 1,78 kilo per week.

Maar zo gaat het natuurlijk niet echt!

 

Zoals je verwacht gaan afvallen in een dalende lijn maar als je zo eigenwijs bent als ik, en te vaak op de weegschaal gaat staan dan vertoond dat beeld soms wel wat haperingentjes. Zo gaat er een pond af en de dag erna is er een kilo bij, dan weer een kilo er af en dan weer een paar ons erbij. Voor mij heel irritant want ik ben ontzettend ongeduldig! Het liefst knipper ik met mijn ogen, klap ik in mijn handen en ben ik al mijn zorgvuldig opgebouwde vetcelletjes in 1 dag kwijt maar helaas werkte dat alleen bij Tita Tovenaar, dus ploeter ik gewoon braaf verder.

Mijn overdreven fitheid van de eerste weken is inmiddels wel verdwenen wat me eerst wat zorgen baarde maar als ik nu terug denk zou dat natuurlijk zomaar kunnen zijn geweest omdat ik toen vrij was, geen late diensten werkte, weinig om handen had behalve een paar hapjes eten en drinken en een beetje in huis keutelen.

Die rust was zo verdwenen nadat ik vol goeie moed 2 weken na mijn operatie alweer volledig aan de slag ging met werken.

Als telefoniste heb je natuurlijk geen zwaar lichamelijke baan, maar omdat ik toch altijd late avonddiensten werk, vroeg op sta hakt die vermoeidheid er dus toch snel weer in. Oplossing : Loslaten, dan maar niet gezellig mee uit bed als manlief er vroeg uit moet, maar gewoon proberen wat extra uurtjes rust te pakken of zo nu en dan een uurtje bankie liggen tussendoor.

Waar ik voor de operatie toch het meest bang voor was, was dat ik bijna niks meer normaal zou kunnen eten. Normaal in de zin van, wel eten maar achteraf misselijk, diaree of een dumping zou krijgen. Een dumping is een syndroom wat mensen naar een bariatrische operatie vaak krijgen omdat het voedsel onverteerd in de dunne darm komt en vaak eerder dan de maagsappen die nu van een andere kant komen. In dat geval kan je echt heel ziek worden van duizelingen hartkloppingen misselijk vermoeid tot flauwvallen toe. Spugen diarree hoort er ook bij. De dieetpolitie in het ziekenhuis had hier voor gewaarschuwd bij zoet en vet eten, maar er zijn mensen die het ook krijgen van een appel of een sperzieboon, dus ja je weet het nooit hé

Zo ver ik weet heb ik nog geen dumping gehad, of in ieder geval niet in de mate waar ik bang voor ben gemaakt. Omdat ik omdat ik me al zo snel goed voelde soms gewoon vergeet dat ik geopereerd ben klokte ik op een moment  even snel in de auto een flesje verse jus d’orange naar binnen. Dat had ik dus niet moeten doen. 200 milliliter past natuurlijk niet in een maag van 150 ml  dus met een maag als een baksteen vol brandende sinasappelprut en de nodige luchtbellen ben ik als een tornado naar huis gescheurd om mezelf maar voorzichtig op de bank onder een denkentje bij te laten komen.

 

Wat hebben we daar van geleerd……..juist niets! Want een paar weken later dacht ik ook even snel onder het werk een lekker tartaartje te eten. Naar mijn idee toch niet gehaast, maar misschien toch te snel ingeslikt zonder er 150 peer op te kauwen voordat ik het als een soort pathé naar binnen werk. Met als gevolg dat die brok tartaar zich als een barbapapa door mijn nieuwe maagpoortje naar mijn darm probeerde te wurmen. Nooit geweten dat tartaartjes zo vals zijn! En sterkt ook nog want hij bleef het proberen. Korte metten dat dat kreng, hij moest er uit. Van boven of van onder. Maar omdat van onder vanwege het niet zakken geen optie was werd het bovenlangs. Ik zal de details besparen maar na wat ongelukkig gewroet met een vinger in me keel kon ik eindelijk afscheid nemen van een frutje tartaar wat me zo dwars had gezeten.

Omdat alleen een ezel zich 3x aan dezelfde steen stoot heb ik maar besloten om toch maar met wat meer aandacht te eten en drinken want dat valt toch net allemaal wat lekkerder  

Toen de 6 weken voorbij waren en het ziekenhuis nog steeds niet van zich had laten horen wanneer mijn revalidatie begon werd het toch tijd om zelf maar te gaan sporten.

Met een motivatie van een dolle stier schoot ik in me gymbroek op naar de Basic fit. Die enthousiasme schoot ook even hard weer naar het nulpunt toen ik aan mezelf merkte er voor de zoveelste keer daar geen bal aan te vinden. Vraag me niet waarom, de sfeer, het publiek, het sporten,..het was het allemaal. Maar ik zag me hier niet de rest van me leven huppelen op apparaten en zag mijn carrière als de nieuwe Jane Fonda ook meteen in rook op gaan toen ik na 3 minuten crosstrainer wilde smeken om een zuurstof fles. Lopen en fiets ging prima, maar hee daar hoef je niet voor naar basic fit.

Toen ik het pand met een dikke middelvinger verliet en de chloorlucht van het zwembad er naast rook besloot ik meteen de volgende keer baantjes te gaan zwemmen.  Wat ik uiteindelijk doe aan beweging maakt geen fluit uit zolang ik maar beweeg en mijn conditie verbeter en mijn spieren gebruik dus lekker me dit de beste en minst blessure gevoelige sport om op te pakken.

Vanaf dat moment ga ik nu dus 3x per week voor dag en dauw naar het zwembad, en spartel              s’ morgens om 7 uur haast een uur lang baantje voor baantje op en neer. En het moet niet gekker worden, ik vind het nog leuk ook! Inmiddels is de Fysio in het ziekenhuis ook wakker geworden en heeft me inmiddels opgeroepen om morgen het een en ander te bespreken en mij in te delen in het revalidatieplan, dus voor je het weet sport ik de sterren van de hemel!

Inmiddels heb ik er sinds een week een lotgenootje bij en is mijn vriendinnetje ook de trotse eigenaresse van een kiwi maag (vanwege het formaat) zoals ze dit noemen. En dat is natuurlijk buiten dat het voor haar heel fijn is na jaren tobben met een maagband ook heel gezellig om van alles met elkaar uit te wisselen. Want ook al lijk ik alles al vanzelf op te pakken, het me weinig moeite te kosten, mag ik in me handen klappen dat alles zo goed gaat. Alleen iemand die ook écht weet hoe het voelt snapt wat je bedoeld.
Want ik ben super blij dat ik in de negen weken al 16 kilo spek ben verloren, loop ik ook tegen heel veel dingen aan. Van praktische zaken als zomaar de deur uitgaan zonder eten en drinken in je tas, en niet zomaar ergens even wat kunnen eten, tot je frustraties als je even niet afvalt, of je ongemakkelijkheid als mensen je aankijken en jij meteen denkt o die denkt zeker wat een dikzak en dat met een maagverkleining. Ik ben zeker geen zielepiet die pest trauma’s heeft opgelopen vanwege een dikke kont. Wat dat betreft heb ik altijd wel mijn mannetje gestaan…..maar toch vliegen er tussen die dikke laag spek, zelfspot en grote mond gedachtes mijn hoofd rond die te maken hebben met een leven lang lijn probleem. Maar dat hoort erbij! Ook daar maken we korte metten mee want ik ga het winnen deze strijd.

Het is allemaal even anders dan anders. Uit eten gaan waarbij de overschotjes op mijn bord werden geschoven omdat man en kind niet zoveel op konden of niet lekker vonden is veranderd in nog geen kwart van je eigen bord op kunnen en een verbaasde blik van een ober. Van de deur uitgaat met kleine hapjes in je tas omdat je zo vaak moet eten, en niet weet wat je onderweg tegen komt en of je dat wel kan verdragen omdat je dan weer voor het eerst moet leren eten. De enorme trek in wat lekker momenten, die ze bij mij zijn vergeten weg te snijden, maar wel alles in huis halen voor man en kind, en daar keurig van af blijven. De chocoladeletters die deze dagen binnen stromen trekken alle aandacht maar ik vervloek ze nu. Het lukt allemaal wel! Maar het is niet altijd makkelijk. Er is buiten dat “ik wil het nu niet eten” wat je normaal met lijnen hebt, iets bijgekomen en dat is: ik KAN het niet meer eten….NOOIT meer. En dat is precies wat ik wilde vooraf, maar wel een dikke bewustwording op dit moment.

Ik heb geen spijt,….geen moment!!! Mocht iemand dat soms denken, maar het is een proces waar ik door heen ga, en het gaat me lukken.  De 16 kilo die ik nu kwijt ben haal ik nog steeds een beetje mijn schouders voor op. Dat is me vaker gelukt. Vanaf  25 begin ik pas met me beentjes te spartelen want dan moet er toch steeds meer nieuwe kleding aangeschaft worden.

Nog 9 kilo te gaan dus………………dan gaan we sjoppen