En dan knipper je 3 keer met je ogen en is er gewoon alweer een jaar voorbij! 

Dat ik al zolang niet meer geschreven had realiseerde ik me deze week pas toen ik iemand die ik nog niet zo lang ken, over mijn afval traject vertelde.

En toen gingen de molentjes in mijn bovenkamer weer op volle toeren, wat er in het afgelopen jaar allemaal gebeurd is ,daar kan ik denk ik al een boek over schrijven maar dat zal ik jullie besparen.

Hoewel, ik had toen zoveel fans opgebouwd die mijn verhalen graag in boekvorm hadden willen hebben!

 

Zoals ik in mijn laatste blog al beschreef was ik nogal ongeduldig geworden met afvalllen. -40 kilo vond Mevrouw een  jaar geleden nog niet genoeg. Inmiddels staat de teller op -50 en daar begin ik heel langzaam aan tevreden mee te raken.

 

50 kilo: 2 koffers + handbagage, 10 zakken aardappels, 50 zakken suiker, 100 pakjes boter.......................ik kan het nog steeds niet helemaal bevatten maar ik heb het wel geflikt!

 

Ondanks dat het er nog maar met onsjes er af dwarrelt en ik er zelf vrij weinig wat van merk reageert mijn omgeving als nooit te voren.

 

Waar ik voorheen snakte naar een complimentje om het maar vol te houden weet ik me nu soms geen houding mee te geven.  De een na de ander die me vol bewondering bekijkt, complimenteert, vraagt of ik wel zie hoe goed ik er uit zie, mijn geheim wil weten ( euh heb er nooit geen geheim van gemaakt toch) even knijpt of het wel echt is.

Kerels die brutaal knipogen, kijken of toeteren Whahaha, ja sorry schat!

Het gebeurd, hang die ketting met die stalen bal er maar vast aan :-)

 

 

Ik moet er een beetje aan wennen en raak er een beetje van uit balans zeg maar!

Is dat het psychologische stukje waar ze het in het voortraject over hadden? Dat mensen ineens anders tegen je gaan doen, dat je pas geaccepteerd word als je slank(er) bent.

 AMEHOELA!

 

 

Ik Leef weer! Waar ik dacht dat ik dat voorheen ook wel deed moet ik nu toch wel heel hard nee schudden.

Die speklaag was niet enorm zwaar om mee vooruit te komen maar ondanks mijn grote waffel was ik daardoor toch ook niet de persoon die in me zat. Laten we beter zeggen door die speklaag kwam die er niet helemaal uit.

 

Hoe harder ik aan mijn lijf begon te werken des te sneller ging ik ook met de inwendige Bjankie aan de slag. Ik wil laten zien wie ik ben en wat ik kan en heb enorm veel strijdlust geleverd met mezelf.

En dat kost bloed zweet en heel veel tranen. En hoeveel mensen je ook denken te steunen of achter je staan, dit kun je alleen maar zelf in je eigenste uppie.

Wat me een enorme boost heeft gegeven is mijn werk, ook hierin heb ik de nodige strijd moeten leveren om mezelf op de kaart te zetten, met geweldige collega’s om me heen die mij eerder zagen als ik mezelf en dat heeft me zoveel power gegeven dat pakt  niemand meer van me af.

Ik denk dat het mijn baan nu als teamcoach zeker ten goede komt dat ik zelf ook heel wat heb moeten presteren om te groeien dat ik dit nu ook aan een nader over kan brengen.

 

4 oktober is het alweer 2 jaar geleden en ik ben een 300% andere Bianca….én zeker niet alleen aan de buitenkant. 

Dat zorgt ook dat sommige mensen je ineens niet meer zien staan ,die zeg ik dikke doei, en have a nice life....

En daar komen weer 100% leukere voor terug. En dat is goed en ik kijk alleen nog maar vooruit!